میزان بهبود خودبه‌خودی علایم سونوگرافیک مفصل ناپایدار لگن و عوامل مؤثر بر آن در نوزادان درمان نشده متولد مرکز آموزشی – درمانی کوثر قزوین (87-1386)

زمینه: با توجه به آمار نسبتاً زیاد دیسپلازی نموی مفصل لگن (DDH) در ایران و همچنین پرهیز از مشکلات ناشی از درمان زودهنگام، تأخیر در درمان و پی گیری بیماران جهت بررسی میزان بهبود خودبه خودی ضروری به نظر می‌رسد. هدف: مطالعه به منظور تعیین میزان بهبود خودبه خودی علایم سونوگرافیک DDHو عوامل مؤثر بر آن در نوزادان درمان نشده طی ماه اول بعد از تولد در مرکز آموزشی – درمانی کوثر قزوین انجام شد. مواد و روش‌ها:‌ این مطالعه تحلیلی از فروردین 1386 تا فروردین 1387 در مرکز آموزشی – درمانی کوثر قزوین بر روی 2791 نوزاد انجام شد. در صورت مثبت بودن معاینه از نظر DDH، سونوگرافی انجام شد و در صورت مثبت بودن سونوگرافی، درمان یک ماه به تأخیر افتاده و معاینه و سونوگرافی مجدد انجام شد. داده‌ها با آزمون آماری مجذور کای تحلیل شدند. یافته‌ها: از 2791 نوزاد، 103 نوزاد معاینه فیزیکی مثبت داشتند که 23 نوزاد از مطالعه خارج شدند. 42 نوزاد سونوگرافی طبیعی و 38 نوزاد سونوگرافی مثبت داشتند. بعد از یک ماه، از مجموع 38 سونوگرافی مثبت، 35 مورد (1/92) بهبود خودبه خودی داشتند. جنسیت مؤنث، نمای بریچ و درگیری لگن چپ در معاینه بالینی باعث بروز بیش تر سونوگرافی مثبت شد. سن بالای مادر از عوامل عدم بهبود خودبه خودی بود. نتیجه‌گیری: تأخیر درمان DDH منجر به بهبود خودبه خودی و جلوگیری از بروز عوارضی همچون نکروزآواسکولار سر استخوان فمور و تحمیل هزینه‌های اضافی و بروز مشکلات عاطفی و روانی در والدین خواهد شد.